Sketches of Northern Californie

Een klein meisje met een rood jasje aan loopt over het strand. Samen met haar hond, een flinke herder die haar trouw volgt, onderzoekt ze het drooggevallen wad. Het is woensdagochtend 20 juli en het is nog vroeg. Iedereen slaapt nog. Behalve het meisje, de hond en ik. Still en mistig nog. Ik rakel het vuurtje van gisteravond op en zet koffie terwijl ik het tweetal vanaf mijn bankje gadesla. Een dochtertje met haar vader kamperend vlak bij de vloedlijn. Gisteravond waren we getuige van haar opwinding over dit avontuur. De moeder en een jonger kind slapen in de trailer, hogerop op t land.
De vader kruipt nu ook uit t tentje en volgt haar met zijn blik.
De zon komt boven de heuvels achter mij op en beschijnt de zuidelijke heuvel. Ik moet denken aan een schilderij van de vroeg 20ste eeuwse Amerikaanse schilder Andrew Wyeth. Hij schilderde met name verlaten plekken , vaak in bruin en grijstinten, hooguit met een enkele eenzame figuur erin.
We fietsen die dag in een Wyeth landschap. De zee vraagt andere kleuren: blauw in alle varianten. De heuvels rollen langs, in zacht bruin en geel. De hellingen kort maar steil. Je kunt hier het spelletje heuvel af en op zonder terug te schakelen met jezelf doen. Als je er goed in zit geeft het een gevoel over de weg te vliegen in plaats van ploeteren.
Mooie stadjes uit de Victoriaanse tijd. Westport, slechts een grocery annex pomp en een hotel. Onveranderd in de loop der tijd. Fort Bragg, een industriestadje, ooit berucht om de stank die de brouwerijen en het stoomtreintje veroorzaakten. We vonden er een fietsenmaker. Eindelijk een reserve binnenland! De fietsenmakers liggen hier honderden kilometers uit elkaar.
Mendocino, prachtig stadje met een vleugje cultuur. Veel organisch voedsel, een schoenenwinkel die in Amsterdam niet zou misstaan en een muziekfestival. Helaas, de tocht gaat verder. Maar wel met lasagne, warm en wel, onder de snelbinder. Voor later.
We vinden een slaapplek in een mooi State park en wandelen over de rotsen naar het naburige dorp waar een winkeltje is. Met de daar aangeschafte IPA's (Indian pale alle) zitten we op het strand, op een aangespoelde boomstam en praten over ouders en kinderen. Kennelijk het thema van de dag. Als twee oeroude vogels die over hun nest waken, op afstand.

Kan mooi nog mooier worden? Het lijkt van wel. Het is donderdag 21 juli en we zijn alleen in een Wyeth schilderij met de oceaan erbij geschilderd. Leegte, schoonheid en de weg. De meest steile hellingen vandaag. Als ik een dal in raas en de helling aan de andere kant van de brug zie, weet ik het. Dit is de beruchtste helling. Ik zet vaart en probeer zo ver mogelijk te komen. Ik voel auto's achter me. Ze houden zich in en zien mij zwoegen. De eerste haarspeld haal ik nog. Die is naar links. Ik kan aan de hoge kant blijven maar de volgende is naar rechts. De auto's dringen op, steeds dichterbij komen ze tot er een naast me zit en uitwijken naar de minder steile weghelft verhindert. Ik rij als tegen een muur op. En dat gaat niet. Met de grootst mogelijke moeite duw ik de fiets omhoog, naast de opgelucht gasgevende auto's. 25 kilo bagage, ex water, een fiets van minimaal 15 kilo, met als duwende massa max 55 kg. Reken maar uit.

In de ochtendnevel van vrijdag 22 juli peddelt er een man op een plank in de oceaan. Met een hond staande voor zich. Hun beider blik strak gericht op iets in de verte. Ze passeren onze plek, een kamer aan de oceaan in Gualala, een klein vergeten stadje waar we een dagje rusten en mijn verjaardag vieren. Hoe dat tot stand gekomen is, is een verhaal apart. Een wonder van schijnbare toevalligheden. Waar varen die twee naar toe, op dit vroege uur?
Uren later, als we in de peperdure organische en duurzame etc supermarkt onze boodschappen halen voor mijn verjaardagsmaal, zie ik een fietser, een jong meisje. Bezweet struint ze de winkel af naar geschikt eten voor onderweg. Gisteren nog zouden we zeker een praatje hebben gemaakt, herkenning gevonden hebben. Nu zijn wij gewoon ietwat decadente middelbare shoppers die hun mandje volladen met al wat lekker is. En zij neemt haar schamele zaken onder de arm en pakt ze op haar fiets. Ik heb nu al heimwee. En er liggen nog 110 mile te gaan. Maar dan is t nomadebestaan weer over.
Heimwee naar de vreselijke weg.