Motel Moolack shores

Stel je voor: donker grijze, laag hangende wolken. Een luchtvochtheid van 91 %. Een bulderende wind uit t westen. Van over de oceaan. Diepe afgronden langs de weg. Opspattend oceaan water. Cape Foulwheater. Ooit ontdekt door een Engelse kapitein. Er zijn hier windstoten tot 100 Miles per uur gemeten. Vandaar de naam.
Twee eenzame fietsers ploegen voort tegen de wind. Ze hebben er al een lange dag opzitten. Ze zijn over een berg gekomen. En met hen ook veel vrachtverkeer. De beklimming was een hel. De vrouw van het stel kwam op haar beklimming een oude man op een fiets tegen, in de berm. Hij was de zonnepanelen op zijn bagagedrager aan t vastsjorren. Waterflessen lagen verspreid op de grond. Hij had weinig woorden. Slechts: having fun, yet? Hoever het was naar de top wist hij ook niet. Hij raadde haar aan niet achter hem te fietsen, want hij ging " dead slow". Ze heeft hem niet meer terug gezien. De man van het stel ploegt langzaam voort, met een vastberaden trots. Het begint te regenen. Er is hier niets. Een verwaaide kampeerplaats komt langs. niets meer te bieden dan wind en vocht. Ze rijden verder. Nog altijd tegen de wind. Zullen we maar naar de dichtstbijzijnde stad rijden, Newport? En dan daar een hotel zoeken? Dat lijkt het beste bod en ze ploegen voort.
En dan verschijnt er een uithangbord: motel. Het lijkt wel een film. Of een beroemd lied. Maar dan gesitueerd in een andere staat. De volgende. Zo een sfeer hing er in het kantoortje waar ze naar een kamer gingen vragen. Niemand, stilte. Ze drukken op het belletje. Stilten. Na enige tijd geschuifel. En een beeldschone man verschijnt. Uiterst charmant staat hij hen te woord. Er is nog een kamer, de mooiste. Maar duur. Teleurgesteld druipen ze haast af. Hoeveel dan? Vraagt de man. De man noemt een bedrag wat 100 dollar onder de prijs die ze verwachtten ligt. Kunnen we hem zien? Is hier iets te eten en te drinken te krijgen?
En dan staan ze in de gezelligste, mooiste, meest passende plek waarvan ze ooit hebben kunnen dromen. Huiskamer, slaapkamer, keuken, werkruimte, alles tegelijk op 20 vierkante meter.
Hier zit ik dan. iPad op tafel, uitkijkend over de oceaan, 10 meter onder me. Joop staat achter me in het keukentje de zalm met broccoli te bereiden. Het licht buiten dimt, over 15 minuten gaat de zon onder. De golven zijn huizen hoog en rollen voort, eindeloos.
We hebben onze spullen uitpakt. In mijn bagage een schilderijtje. Niet handig op de fiets. Maar wel bijzonder. Gekocht in Rockaway beach, gisteren. In het vogelhuisjes museum. Het bleek ook een winkeltje te zijn. Richard, de eigenaar, sleept hier alles heen. Oude boeken, gejutte dingen, lokaal gemaakte zaken. En daar hing het. Mijn eerste associatie was met Peter Doig. Ik moet vaak aan zijn werk denken, in Canada in t bijzonder. Hoewel geen Canadees van geboorte, heeft hij er wel veel jaren doorgebracht en dat is terug te zien in zijn werk, met name het vroegere werk. De koude sfeer, de bossen en meren, de reflecties in water en op ijs. En de huizen. Hout, in bijzondere kleuren geverfd met witte details. Ik zag ze in Canada en herkende ze. Maar ook het schilderij met de kano .Het schijnt terug te gaan op het werk van David Kaspar Friedrich, Teufel's insel. Maar natuurlijk ook op indianen die je hier, als je even fantaseert op de kreekjes rond ziet peddelen in hun kano's. Daarover gaat mijn schilderijtje. En dus zit het nu in de tas. Past precies. Net als ik hier in dit huisje.