11 juli maandag wasdag

De kleine blokhut staat op een weitje wat afloopt naar een grote vijver met waterlelies. Daarachter grote dennen die het zicht ontnemen aan de duinen daarachter. Aan het dak van de waranda hangt een schommelbank. De namiddagzon verwarmt het zitje voor de hut. Een bijzonder gekleurde vogel, zo groot als een flinke merel , met oranje borst en zwarte dekveren, komt als eerste kijken. Zijn oranje omrandde kraaloogjes loeren naar etensresten. De paprikareepjes die zijn richting opkomen negeert hij (of zij) en neemt een blauwe bes uit de struik voor de hut. Als het geluid niet aan staat, zou het een ideale plek zijn. Een plek om even te blijven. Maar helaas, het geluid doet t wel en goed ook. Deze plek in de wildernis is een geliefd resort voor ATV rijders. Dit staat voor All Terrain Vehicules. Motoren. In alle soorten en maten verblijven ze hier en later zich horen. Oorverdovend.
Het is zondagavond en de weg was lang. Niet eens in kilometers maar in " hardiness". Een kleddernatte tent achterop, waar gedurende de rit het water uitdruipt. Een behoorlijke bergbeklimming, begeleidt door opspattend regenwater van passerende auto's, mist en koude waren ons deel. In de McDonalds in Reedsport vinden we een warme haven. Koffie en internet. Wat heb je meer nodig. In de booth achter ons hoorde ik een stel, niet meer de jongsten, een gesprek voeren. Zij, een gebotoxte zeventiger en hij misschien iets jonger, gebruind en voor Amerikaanse begrippen slank. Ze spraken over het leven, hun leven samen, hoe ze elkaar zien, wat ze waarderen. Hoe het geweest is. Zonder beeld zou je deze scène bedenken in een geheel andere setting. Maar nee, een zondagmiddag, in de MC, om 14u s middags op een industrieterrein van een haast naamloos stadje. Tijdens het nuttigen van een hamburger met frites.
Voor ons gaat de reis buiten verder. Door, wat de enige plaatselijke kleingrutter een dag later zal zeggen, het " vergeten land". Zelfs door Trump, voegt hij ietwat spijtig toe. Het maakt niet uit wat je kiest. Hier komen ze toch niet, wij doen niet mee en daarom blijven we ook hier.
Maar ik loop op de zaken vooruit. Kilometers lang is er inderdaad niets. Geen winkel, sowieso geen horeca, geen hotel of iets. Rechts de uitgestrekte duinen waar je maar beter niet in kunt gaan want dan verdwaal je met daarachter de oceaan en rechts alleen maar bossen . En heuvels.
Er wonen natuurlijk toch nog wel ergens mensen. Die verwezen ons naar t winkeltje en de camping die daar ergens zou liggen. Zo kwamen we aan bij de blokhut. Ik begreep de prijs verkeerd (wishful thinking) en boekte meteen. Niks in een kleddernatte tent kruipen en in een dito slaapzak. Jammer voor ons gemiddelde qua dollars a day..!
Vanmorgen was de vogel er weer. Ze piepte en fladderde en was blij met een broodkruimel. De zon scheen. Rust. De motoren waren kennelijk al de duinen in.
We moeten nodig de was doen, zeiden we tegen elkaar en we pakten onze boeken.
Ik heb t mijne uit. Na 1200 pagina's en ik verblijf nog erg in die sfeer. "De vrouw die vlucht voor een bericht" van David Grossman. Het verhaal speelt zich af tijdens een lange wandeltocht van t noorden van Israël of liever gezegd Palestijns land naar Jerusalem. De tocht gaat langs pistache bomen, oriëntaalse kruiden die bloeien, sinaasappel boomgaarden, langs wadi's en Arabische dorpjes. Een leven wordt verteld. De geschiedenis van een land, een door die geschiedenis verscheurd gezin, een vrouw die vertelt over haar kind. De angsten van een moeder over haar kind. Over wat de geest doet om controle te voelen over angsten, bedreigingen. Het heeft me diep geraakt. Het is met me mee gereisd, door dit land, dit ontwrichtte land. Waar de McDonalds het ontmoetingspunt is, waar geen terrasjes zijn, geen knussere plekken om met elkaar te praten. Waar mensen door vet en suiker verdoofd door het leven gaan. Waar in voortuinen borden staan met: Hillary for prison. Met daarnaast 100 borden: no trespassing. Terwijl je weet, aan de streek, de buurt, de straat, dat er niets valt te winnen door deze uitspraken.