Broedende zwaluwen, stekende bijen en meer

De dag begon voor mij al vroeg. Op het strand. De dagelijkse oefeningen gedaan en gewoon wat gezeten en genoten. De tocht voerde vandaag over een fietsvriendelijke Highway 101 (de weg waartoe we veroordeeld zijn), minder verkeer en door een prachtig land. Eerst nog bossen aan de ene kant en akkertjes aan de andere, later trok het land open. Bergtoppen en kale vlaktes aan de hoge zijde en uitzichten op de oceaan aan de andere kant. Een blauwe hemel en korte mouwen temperaturen. Het ging letterlijk voor de wind. Tot een bij mij aanzag voor een bloem en op mijn lip ging zitten. Dat is, terwijl je op een smalle 'shoulder' rijdt en al je aandacht nodig hebt om steady in de rechte lijn te blijven, behoorlijk vervelend. Zeker toen de bij bleek te gaan steken. Dat deed nogal pijn. Mijn hele gezicht leek snel op te zwellen. Ik kon amper geluid maken om Joop van dit euvel op de hoogte te stellen en die stortte zich net de heuvel af. Even later leek het of ik over een golvend terrein fietste. Mijn evenwichtsgevoel was even compleet in de war. Met een dikke lip doorgefietst en maar gedacht dat deze pijn de aandacht in ieder geval even weghaalt bij de angst voor vrachtwagens met boomstammen, want daarvoor heb ik een fobie ontwikkeld. "Zo heb elk nadeel zijn voordeel", dacht ik maar.
Ik groette een tegemoet komende fietster met kar en kind erin. Indrukwekkende prestatie, dacht ik. Ze riep van alles tegen me. Even later werd me duidelijk wat ze riep. Ik had (opnieuw) een lekke band. Het zwabberen had een concrete oorzaak. Het plakkertje van 800 km geleden was los geraakt. Oefening baart kunst. Ditmaal kostte het ons iets minder tijd de band te fixen. We hebben er maar een nieuwe binnenland omgelegd. Waarom we dat de eerste keer niet meteen gedaan hebben, is ons beiden een raadsel.
De tocht ging verder door verlaten, door de wind geteisterd land. Eenzaam, bar en wonderschoon. De oceaan soms diep beneden ons, soms op gelijk niveau. De schittering van het licht, de kleuren van water en lucht, de grote leegte van al dat water, tot aan Japan.
We hadden een motel geboekt, vanmorgen in ons prachtige verblijfje. Vandaag zijn er geen kampeerplaatsen voor ons op de route. Het einddoel was Gold Beach, 85 km van de startplek verwijderd. Dat klonk heel aantrekkelijk, romantisch en zelfs al een beetje Calefornisch. Daar hopen we morgenmiddag te zijn, immers. Niets daarvan. Zo zitten we nu in een suf stadje, weliswaar aan de oceaan maar verder smakeloos, in een dito motel aan de 101. Alsof we daar behoefte aan hebben..!
In het restaurant, duur maar zijn ambities absoluut niet waarmakend, waar we samen een Amerikaanse maaltijd nog niet eens opkregen, bedachten we wat er mis is aan dit soort stadjes. Er is geen enkele samenhang. De rijken bouwen hun huizen op de top plekken. Alles is te koop. Wat dat voor de rest van de gemeesnschap betekent is geen onderwerp. De shopping mall is het hoogtepunt van samenhang. We beluisterden een gesprek van andere gasten. Twee stellen Amerikanen die elkaar niet eerder kenden en uitwisselden over het leven. Hoe vaak hebben we al niet gehoord dat mensen duizenden kilometers verhuizen vanwege hun baan en dan alles moeten achterlaten en een heel nieuw bestaan opbouwen om dat later, in hun 'retirement' weer opnieuw te verlaten. Hoe doen ze dat met vrienden, familie , wat is hun sociale inbedding? Onbegrijpelijk voor ons 'knuskezen'. Gelukkig zijn we niet de enige knuskezen.
Nog even zittend onder onze 'Porche' ontdekten we een zwaluwechtpaar wat een nestje gebouwd heeft in een electriciteitskastje boven onze buitendeur. Een heel klein kastje en daarop of omheen is een randje gebouwd, een soort balkonnetje zou je kunnen zeggen en daarin zitten jongen. Te horen aan de stemmetjes zijn het er meer dan twee. De ouders vliegen wat zenuwachtig af en aan, met een schrikachtig oog op ons gericht. Normaal gaat niemand hier buiten op straat zitten. Fantastisch om te zien en horen hoe de jongen reageren op de op het nest terugkerende ouders. Gepiept en gefladder. Wat een pracht, wat een natuur.