Vrouw en fiets

24 juli Samuel P. Taylor State Park

Wat betreft dit onderwerp kan deze vrouw zeggen dat fietsen 'hel' was vandaag.
Toen we vanmorgen om 8u uit t tentje kropen (voor ons helemaal geen slechte tijd) was iedereen van de Hiker-Biker gemeenschap reeds vertrokken. Nu snap ik waarom. Het is zondag en dichtbij ' De grote stad'. En mooi weer. De weg was afgeladen met Corvettes (sorry Jan, in deze context een beetje over de top), Porches en BMW's. Verder een miljoen 'gewone' Chevrolette 'Of road' s. Dat zijn de grootste pick ups die je voor kan stellen. En dat allemaal over een smalle two-laner, zonder shoulder. Dat is op zich het ergste nog niet. Maar later op de dag, (vandaar de vroege start van de andere fietsers) voorbij restaurants die oesters serveren, met wijn en bier, werden de auto's steeds agressiever, ongeduriger. Ik voelde me een behoorlijk ongewenste weg gebruiker. Eenmaal hield een monster truck de andere auto's voor mij tegen op een lastig traject. Dat duurde wel 10 minuten. Ik zwaaide zo nu en dan dat ie wel passeren kon, maar dat deed hij niet. Even was ik 'queen of the road'. Maar toen hij eenmaal gepasseerd was, volgde een serie scheldwoorden uit de andere auto's van de bovengenoemde types die al die tijd opgehouden waren. Ik was geschokt..! Zoveel agressie.
Een lokale fietser die zich over Joop ontfermd had op een grote helling, zei het al onderweg: "Laat ze voorgaan. Ze willen naar het strand, of weer naar huis. Het zijn stedelingen en ze hebben haast". Back in the real world.
Maar, laat ik het onderwerp van vandaag wat breder trekken.
Stel je de volgende situatie voor. Vier fietsers staan te praten langs de weg, bij een fruitstalletje. Fietser A is een lokale fietser en tilt zijn fiets met een vinger op. Fietser B zegt dat zijn fiets al met al toch wel 30 kilo weegt (bagage en fiets, plus water) en oogst oh's en ah's van A. Fietser C antwoordt, desgevraagd: ongeveer 40. Fietsers A en B kijken even glazig en richten zich op fietser D die zijn kilo's noemt (minder dan 40): Jeetje, geweldig is het commentaar. Het gesprek gaat op een ander onderwerp over.
Situatie twee. Een zwaarbepakte fietser staat bovenaan een helling en wacht op fietser B, die nog niet in zicht is. Een andere, bevriende fietser, C, zegt tegen A: ja, met al die bagage die B vervoerd...
Situatie drie. Op een kampeerplaats van een State Park, hoog in de Redwood bossen staat een groep mannen. Ze fietsen een bepaald traject wat een week duurt. De flessen bier staan op tafel, zelfs een fles whiskey. Bevriende kampeerders verzamelen zich rond de tafel. Veel stoere verhalen. Wij raken in het gesprek betrokken. Er is een vrouw in het bezoekende gezelschap. Ze staat erbij en maakt niet de indruk betrokken te zijn bij het fietsen. Ze richt het woord tot mij als de mannen wel erg grote verhalen gaan vertellen. Ze heeft in haar eentje grote fietstochten gemaakt, vanuit Canada, naar het noorden en naar het zuiden. Niemand vroeg haar mening of ervaringen. Ze vertelde me dat er veel vrouwen van boven de vijftig op weg zijn, grote tochten maken. Ze zocht nu naar een maatje. Alleen was toch wel erg alleen.
Wij zijn relatief veel jonge vrouwen, meisjes haast, tegen gekomen. Ali, onze 'fietsdochter' bij voorbeeld. Ze blijkt 27 jaar te zijn. Zij fietst omdat ze haar hoofd leeg wil maken en zich wil voorbereiden op haar baan als teacher in Silicon Valley. Haar vader heeft zich nu bij haar gevoegd en samen fietsen ze door Mendocino county, wat wij al achter ons hebben. Haar moeder wil haar niet spreken (aan de telefoon ) omdat ze het avontuur te eng vindt. Onbegrijpelijk. Ze fietst door tot San Diego. Nog 1000 km te gaan, voornamelijk alleen. Toen ik haar vroeg of haar fiets kon repareren zei ze:" i know nothing of bikes".
Gisteren en vandaag trekken we op met een iets oudere vrouw die even los wil zijn van man en kinderen. Tien dagen 'on the road'. Wel anders dan in Nederland een rondje Veluwe. En zo ontmoetten we veel jonge vrouwen die fietsen, langere of kortere trajecten. Door wild, verlaten terrein. Iets wat ik me in Europa minder kan voorstellen. We zijn ze op onze tochten "thuis" niet of amper tegen gekomen.
De man-vrouw sfeer is hier in het openbare leven anders, minder 'macho'. De gemiddelde Amerikaanse man in deze streken ( in het zuiden is dat mogelijk heel anders) is vaak te dik om ook maar een beetje 'macho' te kunnen zijn. Je zou t gewoon niet geloven, niet onder de indruk zijn. Op zijn positiefst zijn het knuffelberen: onhandig, groot en baby-achtig. Maar wel in een te grote auto. Alles is hier groot in dit land. De bomen, de mossen en Fungi (dat lees ik allemaal in mijn bomen boek) , de mensen en de auto's.
Ik zou al die vrouwen wel willen bevragen over hun motieven, hun ervaringen. Het zijn niet zo maar fietstochtjes die je onderneemt. Zou ik het zelf in mijn eentje durven? Grote gedeeltes van de dag fietsen we apart. Dat heeft met onze stijl van rijden te maken en het tempo. Maar ik ben altijd weer blij als we elkaar ontmoeten.
En de crux van de bovenstaande voorbeelden? Natuurlijk. Het was een vrouw.

Verstuurd vanaf mijn iPad