Oregon

Ik heb me verstopt in een hoekje van de supermarkt. iPad op een stapel houtkoolpakken en snel typen maar terwijl joop ons avondmaal bij elkaar zoekt.
Gisteren hebben we de beruchte en beroemde brug over de rivier de Columbia getrotseerd. Een brug uit eind 1900, gemaakt van tientallen pontons en 4,1 mile lang. Smal, hoog, veel wind en een miljoen auto's. Midden op de brug is de grens tussen Washington en Oregon.
Een avondwandeling op het oceaanstrand. Koud en winderig maar beeldschoon. Auto's op het strand en heel veel dikke mensen in strandkleding. Het lijkt alsof hier aan een nieuw model mens gewerkt wordt. Een mens die amper kan lopen, die alles met de auto doet en omdat iedereen zo langzamerhand dit model heeft, valt het niemand meer op. Nou ja, wij worden natuurlijk wel aangekeken met veel bewondering maar met een blik alsof wij de uitzonderlijke types zijn...!
Ik heb me erg verheugd op deze staat. Hiervoor doe je het, lees je, hoor je. Maar, ik moet zeggen, vandaag heb ik wel een motivationele crisis. Prachtig land, heftige hellingen, op zich het probleem niet. Maar die auto's daar word ik gek van. Vandaag voel ik me overleven, alsmaar alert. En met angst en beven zie ik Joop voor me zich van de helling storten en zie hoe dichtbij auto's komen, met name vrachtauto's. Dan slaat mijn hart over. Helling op ben ik altijd voorop, dan zie ik het niet. Wie weet wat er dan gebeurt..! Ik wil het niet weten.
Gisteravond schreef ik nog een reflectief stukje over reizen, de aantrekkingskracht ervan en het heimwee wat er ook vaak bij komt. Dit naar aanleiding van het boek " De Tao van het reizen" van Paul Theroux. Joop las voor terwijl ik de paprikaatjes sneed voor de salade. Het waarom van het op reis gaan, houd me wel bezig. Eigenlijk wil ik nergens zo graag zijn als in Normandië. Jeroen stuurde vandaag foto's van de nieuwe vloer die erin ligt. Dank daarvoor! Erg leuk om te zien maar geeft ook heimwee. Ergens ben ik erg voor het principe van "stabilitas". Zijn waar je bent, de volheid en grootsheid van een klein stukje wereld. Toch getroost ik me grote moeite om ergens anders te zijn. Nou niet bepaald de makkelijkste manier om ergens anders te zijn..! Tegenstrijdig? Of misschien niet? Op de fiets neem je steeds je eigen wereld mee, schreef ik vorig jaar geloof ik al.
Ondertussen zit ik nog steeds in dit kleine hoekje. De werkelijkheid roept. Boodschappen op de fiets laden, de laatste mijlen naar het State Park. Tent opzetten, vuurtje maken, biertje drinken. Dat zijn zo de dagelijkse beslommeringen. Net als thuis. Stabilitas.