Lange poten en lange stammen

Twee wezens met gele fladders om zich heen en een oranje staart bewegen zich langzaam door een onmetelijk landschap. Zij kijken naar de lucht maar die is haast niet te zien. Ze worden omringd door immens grote andere wezens die welgemoed op ze neer lijken te kijken. Wezens die de geboorte van Christus nog hebben mee gemaakt. Om maar een markeringspunt te noemen. Ze hebben de mens zien veranderen. Eerst de Indianen, toen oorlog en nu heel andere verhoudingen. Het bos lijkt te leven. De stammen komen vanuit een grote diepte en rijzen tot aan de hemel. De twee mensen op de fiets worden heel stil. Een andere wereld, magisch, geheimzinnig en van zo een andere orde dat je alleen maar met respect naar deze wezens uit een andere tijd kan opzien.
En daar zit ik nu, aan de rand van het oerbos, uitkijkende over een grote weide van enorme varens. Ook reusachtig groot. De 'elk' (heel grote herten) verdwijnen daar geheel tussen. Ze grazen hier in familieverband, wild maar niet bang voor mensen. In verband met de andere bewoners van dit bos, de beren, moet alle voedsel, inclusief deodorant (wat is daar aan te eten? ) in ijzeren kasten worden opgeborgen. Nog strikter dan in Canada. Ze zijn hier het hele jaar, overdag en s nachts. Wij staan op een plekje het verst verwijderd van alles. Hoe zal dat vannacht zijn?
We zijn op prachtige plekken geweest maar dit is het allermooiste. Zo wild, zo puur en ontroerend omdat je even contact maakt met een parallelle wereld waarna we doorgaans geheel voorbij gaan.
Zo bijzonder begon deze mooie dag ook. Voor een gebouw, een privékliniek meen ik, die heb je hier in Californië veel, stond een eenarmige man met een verrekijker. Hij hield ons aan. "Kijk daar" en wees omhoog. Hoog in een electriciteitsmast staken boven de nestrand twee kopjes omhoog en de moeder ooievaar stond ernaast en voedde ze. "With salad" zei de eenarmige man. "They like salad!". Hij wuifde ons vriendelijk na en zei nog:" you two look great". Mooier kan een dag toch niet beginnen?
Het werd nog mooier. Bij het informatiecentrum van deze streek checkten we even hoe de berg erbij lag, qua verkeer enzo, die we vandaag over moesten. Hoog, steil en berucht vanwege " no shoulders". De man die Joop te woord stond raadde ons af naar boven te gaan. Te druk, te steil. Neem de bus of wacht tot morgen, weekend en dan zijn er geen trucks. We overlegden. Speels stak Joop zijn hand op naar een voorbijkomende pick-up truck. Die stopte onmiddellijk en 5 minuten later brachten Mel en Mary ons de berg over. Die helemaal niet op hun route lag. Gewoon, zo maar, omdat ze vakantie hebben. Een leuk gesprek over leven in Californië, opgroeiende kinderen, retirement en het leven in t algemeen . Met enige gene passeerden we andere fietsers die de tocht wel gewaagd hadden. Viel t toch wel mee, hadden we ons niets moeten aantrekken van dat advies? En vervolgens zagen we dat er inderdaad geen enkele ruimte was naast de auto's die in een lange file over de berg reden. Dan waren we weer heel blij om zo een beetje 'laf' besluit. 15 mile verderop laadden we de fietsen van de truck, net toen onze vrienden David en Austin langsreden. Een vader met dochter van in de twintig, waarmee we vanaf het begin parallel oprijden. Die moesten heel hartelijk lachen: , cheating huh...! Gelukkig voor ons zelf gevoel kwam er nog een berg, ook behoorlijk shoulderles...
En zo rolden we in extase door het redwood bos naar een kampeerplaats. Dat wil zeggen: een vuurpot in het bos en een stel wc's oneindig ver weg. Verder niets te krijgen. Oeps! Even vergeten eten mee te nemen! Dus toen klommen de kleine wezens in gele kledij weer op hun fietsjes om in het eerstvolgende stadje eten te gaan kopen. Dat krijg je ervan....